چرا بعضی وقت ها متغیری را با مقدار null (هیچ،تهی،خالی،آزاد) تنظیم می کنیم؟

بحث آشغال(garbage) و اشاره گرهای سرگردان رو اگه بدونید اینو درک می کنید.

معمولا وقتی گیم ابجکتی تعریف میشه با اشاره گرها سر و کار داره انجین.

اشاره گر به ادرس هایی از حافظه اشاره می کنه.

و  وقتی متغیری کار باهاش تمام میشه بهتره سلول های حافظه رو آزاد کنیم.


یا زمان شروع تعریف یک متغیر


یک نیازی به استفاده از حافظه نیست بهتره هیچ فضایی از حافظه اشغال نشه


منظور حافظه ی اصلی هست


دیتا روی دیسک یا حافظه موقت یا cache یا ... ذخیره بشه بهتره تا توی RAM باشه


بعد از ثبات های داخلی سی پی یو تقریبا نزدیک ترین حافظه به پردازنده RAM هست.


Random Access Memory


مثلا توی ctrl+shift+Escape


task manager


که بری


می بینی برنامه ها به پروسه یا فرایندهایی تقسیم شدن و هر آنچه در حال اجراست رو مشاهده می کنیم تقریبا


هر چه وضعیت RAM سبک تر باشه ادرس دهی اون راحت تره


پس سعی می شه مدیریت منابع درست تری رو برنامه نویسی کنیم


چون بهینه سازی و  مدیریت منابع یکی از مهم ترین وظایف سیستم عامل و کلا برنامه نویسی درست هست


و اگه بتونیم حافظه RAM آزادتری داشته باشیم،زندگی کمی بهتر میشه


(جان کارمک: اگر بتوانیم کمی بهتر حافظه را مدیریت کنیم یا یک mmu یا memory management unit = واحد مدیریت حافظه بهتری بسازیم زندگی قشنگ تر میشه)


مثلا LINUX


که بهشت برنامه نویسی هست


چرا روی سرورها استفاده میشه ؟


چون مدیریت منابع بهتری داره


و به همین ترتیب این فلسفه در زندگی هم جریان داره